Konfederacja Barska – Kazimierz Puławski

 Konfederacja Barska – Kazimierz Puławski

Kazimierz Pułaski urodził się 6 marca 1745 r. w Warszawie. Dzieciństwo spędził w Warce, gdzie uczęszczał do szkoły parafialnej. Następnie ukończył szkołę prowadzoną przez księży Teatynów w Warszawie. W październiku 1762 r. ojciec posłał go do Mitawy – stolicy Księstwa Kurlandii, na dwór księcia Karola – syna Augusta III. W maju 1763 r. Rosjanie wymusili na królu Polski Auguście III odwołanie syna.

                                                                                                                   29 lutego 1768 r. w Barze na Podolu – cztery lata po wyborze Stanisława Poniatowskiego na króla Polski – część polskiej szlachty spisała akt konfederacji w obronie swobód szlacheckich i wiary katolickiej. 4 marca 1768 r. powołano związek zbrojny zw. Konfederacją Barską, którego pierwszym marszałkiem i generalnym regimentarzem został Józef Pułaski. Kazimierz i jego dwaj bracia – Franciszek i Antoni zostali dowódcami oddziałów konfederackich prowadząc zaciekłe walki z wojskami rosyjskimi i koronnymi. W kwietniu 1769 r. zmarł w więzieniu w Kopance Józef Pułaski, a we wrześniu tego roku zginął we Włodawie Franciszek Pułaski.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                We wrześniu 1770 r. Kazimierz stanął ze swoim oddziałem pod Częstochową i kilka miesięcy później bronił Jasnej Góry przed wojskami rosyjskimi pod wodzą Iwana Drewicza. 16 stycznia 1771 r. Kazimierz Pułaski zmusił Drewicza do odwrotu. Sława młodego dowódcy, która sięgała poza granice Królestwa Polskiego została jednak poddana trudnej próbie. 3 listopada 1771 r. miało miejsce porwanie króla Stanisława Augusta. Szybko uwolniony król oskarżył konfederatów o spisek. Winą za porwanie obarczono Kazimierza, który do końca życia odżegnywał się od tego czynu. 31 maja 1772 r., ucharakteryzowany na kupca Kazimierz Pułaski udał się na emigrację. 7 czerwca 1773 r. zaocznie skazano go na karę śmierci (wyrok uległ kasacji dopiero w 1792 roku).

Kazimierz przebywał najpierw w Kuszęcinie u królewiczowej Franciszki, a następnie udał się do Turcji, Niemiec i w końcu trafił do Francji. W Paryżu poznał Benjamina Franklina – reprezentanta Kongresu Amerykańskiego, który namówił go na wyjazd do Ameryki zaopatrując go w list polecający do Jerzego Waszyngtona. 23 lipca 1777 r. Kazimierz dopłynął do Ameryki. Waszyngton powierzył młodemu Polakowi dowództwo nad oddziałem lekkich dragonów.

Pułaski awansowany po bitwie pod Brandywine Creek na generała brygady wziął następnie udział w bitwach pod Germantown, Haddonfield i Warren Tavern. W marcu 1778 r. Kongres zatwierdził powstanie Legionu Pułaskiego – oddziału kawalerii, na którego czele stanął Kazimierz. Oddział ten walczył pod Little Egg Harbour i z powodzeniem bronił miasta Charleston.